Ghost whisperer in Tanzania

Nog een keer jambo vanuit Arusha! Ik loop wat achter met mijn reisblog, ik zit al bijna vier weken hier. Het lukt ook niet om elke keer wat te schrijven, de ene keer hebben we geen wifi en de andere keer hebben we geen elektriciteit en is mijn laptop leeg. Nu schrijf ik terwijl het buiten super hard regent (dit vinden jullie leuk om te horen hé).
Dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal, maar het is natuurlijk niet verplicht om (alles) te lezen!

Week twee:
De tweede week is aangebroken wat wil zeggen dat onze stage begint. Zoals ik in het eerste reisverslag heb geschreven was het niet meer mogelijk om bij SOS Children’s Village stage te lopen. Dit wisten wij tot de eerste dag van de tweede week nog niet. Wij waren al onderweg naar SOS Children’s Village tot we hoorden dat wij met de anderen mee moesten naar de primary school. De volgende dag zouden wij wel naar SOS Children’s Village kunnen dus ik maakte me er niet zo druk om. Bij de primary school kregen wij de mogelijkheid om bij een nursury klas mee te lopen. Hoe leuk dit ook was, dit was niet wat ik had verwacht van de stage in Tanzania. Er zijn bij de school genoeg docenten en de kinderen zien er goed uit. Ik had niet het gevoel dat deze kinderen extreem arm zijn, hoewel ik ook wel merk dat mijn grenzen hier snel vervagen. Met de kinderen hebben wij liedjes gezongen en wij hebben wat met hen getekend. Ik merkte dat de docenten ons dankbaar waren met deze kleine gebaren, maar ik twijfelde ook wel of dit lag aan onze huidskleur omdat wij blanken natuurlijk heel rijk zijn. De kinderen hebben een thee pauze en in de middag eten zij warm. De thee kwam uit een emmer die er niet heel fris uit zag. Het lukte mij niet om deze thee te weigeren, het werd al voor mij ingeschonken. Ik kon mij gelukkig wel uit de lunch praten. Eerder hebben wij dit al geproefd en het is niet mijn favoriete eten. Het wordt ‘ugali’ genoemd, wat van maïs gemaakt wordt. Na de lunch gingen de kinderen slapen waardoor wij even tijd hadden om ons eigen lunch te eten (koekjes en crackertjes). De docenten stelden voor om een puzzel te maken, zij vroegen of wij hen wilden helpen. Zij waren al twee weken bezig met een puzzel van honderd stukjes, Jasmijn en ik kregen hem binnen een kwartier af. Hierdoor werden wij nog meer de hemel in geprezen, wij waren zo slim! Maar ze vroegen zich ook af of dit komt omdat de puzzels in ons land worden gemaakt.

Dinsdag hebben wij dus het gesprek gehad bij SOS Children’s Village waaruit bleek dat er niet genoeg stageplekken zijn. De rest van de week zijn wij op de primary school geweest, maar niet meer bij de nursury klas. Aan de headmaster hebben wij verteld wat onze opleiding inhoudt en wat wij wilden doen. Toen kwam hij uiteindelijk met een idee wat wel goed in de oren klonk. Er worden namelijk counseling lessen gegeven waarbij de leerlingen een soort van levenslessen leren. Maar, voordat wij deze lessen konden bijwonen werden wij door assistent van de headmaster geroepen. De headmaster stond bovenaan de trap en wij onderaan de trap, maar reken er maar niet op dat hij je zelf komt halen. De headmaster had een voorstel voor ons, hij vertelde dat er twee leerlingen zijn die een probleem hebben. Of wij met hen konden praten want dit was echt een ‘social work’ probleem. Het begon steeds leuker te lijken, over de lessen was ik enthousiast en een gesprek aangaan leek mij ook interessant. Eenmaal in gesprek met de twee leerlingen was het lastig om alles goed te verstaan, ook al spraken zij wel Engels. Voor zo ver ik het begreep hadden zij geesten gezien waar zij erg bang voor waren. Ook zou één van de twee leerlingen bezeten zijn. Zij zou bloed hebben gedronken en zou andere mensen bijten. Dit zou komen omdat er vroeger op deze school heksen zaten. Jasmijn en ik keken elkaar aan en wisten even geen raad hiermee. Ten eerste ben ik zelf een schijterd voor geesten (een paar dagen later dacht ik zelf dat ik een geest begon te zien. Waanzin want het was gewoon rook) en ten tweede is dit niet iets waar wij mee kunnen helpen. Uiteindelijk hebben wij hen gestimuleerd om te blijven bidden, want dit zou volgens hen wel werken. Vervolgens hebben wij een oefening met hen gedaan omdat wij erachter kwamen, of tenminste dachten, dat hun zelfvertrouwen niet zo hoog was. Aan het einde van het gesprek vroegen wij of zij nog vragen voor ons hadden en wat zij van het gesprek vonden. Zij dachten niet dat de oefening zou helpen en zij wilden gewoon dat wij de geesten zouden verjagen.
Na dit ongeveer 1,5 uur durende gesprek waren wij wel toe aan een goede lunch. Alleen kwamen wij niet heel ver want het busje was stuk. De ANWB was in gesprek (grapje) dus wij moesten twee uur wachten.

Dus al met al is de primary school echt niks voor ons. De counseling lessen zijn ook niet zoals wij verwachtten. Tijdens deze lessen wordt er vooral over de bijbel gesproken en over hoe je God moet aanbidden. De leerlingen leren bijvoorbeeld dat God op nummer één staat, hun ouders op nummer twee, de docenten op nummer drie, de mensen met wie de leerlingen leven op nummer vier en als laatste komen de leerlingen zelf. Het is voor mij moeilijk om mij hierin in te leven, zeker omdat ik niet gelovig ben. Verder zijn de leerlingen wel ontzettend lief, zij zijn ook erg gehoorzaam maar de taken die wij hier kunnen uitvoeren zijn niet voor ons weggelegd. En de relatie met de headmaster speelt toch ook wel een rolletje….

Nu ik dit bovenstaande stuk opnieuw lees, kan ik begrijpen dat dit een beetje als gezeur overkomt terwijl ik gewoon met mijn luie reet in Afrika zit…

De rest van de week zijn we naar de primary school geweest, behalve op vrijdag. Op donderdagavond is het een gewoonte geworden om naar de karaokebar te gaan, en op vrijdag is het de gewoonte om (naast aan school te zitten) naar het zwembad te gaan (uit te rusten van de avond ervoor) en daar heerlijk te lunchen.

Zaterdag stond het ook op het programma om uit te gaan, na gezellig wat gedronken te hebben gingen we op pad. We wilden naar een hippe tent gaan, maar bij binnenkomst waren er minder dan tien mensen. Het blijkt dus dat er niet echt vaste uitgaansdagen zijn, de ene keer is het op een woensdag leuk om uit te gaan, de andere keer is het leuk op een zondag.

Week drie:
Maandag zijn Jasmijn en ik begonnen op een nieuwe stageplek. Wij werden met open armen ontvangen, de mama van de school vertelde aan iedereen hoe blij ze was en noemde ons al gelijk sisters. Hier kunnen we helaas ook niet echt iets doen m.b.t. onze opleiding, maar omdat iedereen hier zo aardig is voelt het wel goed en hebben dus besloten om hier te blijven. We kregen ook al gauw thee en koekjes aangeboden, dinsdag zijn we begonnen. Er is een rooster voor ons gemaakt met wat we elke dag kunnen doen. In eerste instantie werd er aan ons gevraagd of we les wilden geven. Nu zijn we het er over eens geworden dat we gewoon in de lessen gaan zitten die ons leuk lijken, bijvoorbeeld kookles en naailes. Wie weet worden we er nog goed in!

Woensdag zijn wij meegevraagd naar een Maasai school om daar voorlichting te geven over vrouwenbesnijdenis. Het was ongeveer twee uur rijden, maar dat was niet erg. Het was gewoon een goed verharde weg en de omgeving was super mooi. Het leukste is dat we ook giraffen en zebra’s hebben gezien!!! Ik weet niet of het lukt om foto’s erop te plaatsen, maar ooit krijgen jullie ze te zien. Eenmaal bij de school konden wij niet zoveel doen omdat er voorlichting in Swahili werd gegeven.

Tot nu toe hebben we nog in geen een les gezeten, er werd aan ons gevraagd of wij een Facebook voor de organisatie wilden maken en of wij foto’s van de leerlingen wilden maken.

Donderdag weer hetzelfde liedje als vorige week (nee, niet hetzelfde karaokeliedje natuurlijk) en vrijdag weer naar het zwembad gegaan. De club sandwich is daar te lekker! Zo lekker dat ik mij er de hele week op verheug…. Want meestal eet ik chips als lunch, dus of ik zo slank terug kom als dat ik hoopte (en mij dan enorm vol vreet tijdens Kerst) gaat denk ik niet lukken.

Het weekend zijn we naar een Maasai dorp geweest. Dit is familie van de meneer die de dingen hier voor ons regelt. Wij dachten dat het 1,5 uur rijden was, maar dit bleek het dubbele te zijn. Of wij het nou niet goed begrepen hadden of dat dit Afrikaans is dat is de vraag. Ondanks het lange rijden vond ik het super leuk om mee te maken. We reden echt door de middle of nowhere, na de verharde weg hebben we denk ik wel een uur door de wildernis gereden. Soms zag je een hutje, soms zag je een paar kilometer niks behalve bomen en bergen. Het was heerlijk om het mooie uitzicht te bewonderen en je verstand op nul te zetten. En dit keer hebben we ook apen voorbij zien komen!
Eenmaal daar bij het dorp aangekomen liepen we een stukje van de berg af naar beneden. Daar zaten de Maasai mannen het eten klaar te maken. Één van hen was bezig om de lam te ontleden, je kon dus zien hoe hij bezig was met de darmen en de andere ingewanden. Ik heb het niet geproefd, gelukkig begrepen ze dat ik het niet wilde eten. De vrouwen en de kinderen waren boven bij de hutjes. Zij waren voor ons aan het zingen en aan het dansen. Een Maasai man zei tegen mij dat ik erbij moest gaan staan, dus ik dacht waarom ook niet. De anderen komen er zo wel bij dacht ik. Maar niet dus, ik was samen met een ander meisje de enigen die er tussen stonden. Een vrouw hield mijn hand vast. Ik dacht al gelijk weer aan mijn antibacteriegel, maar ach verstand weer op nul! Die gedachten veranderden weer toen de vrouw op haar andere hand spuugde en dit leek in te masseren. Ik wist niet hoe snel ik weg moest… Al met al was het bijzonder om mee te maken, ik denk niet dat je zo’n kans gauw krijgt.
Op de weg naar huis hebben we de zon zien ondergaan, ook een heel mooi gezicht. Die avond hebben we gegeten bij een Chinees restaurant hier, wat voelde als thuiskomen (grapje, alweer).

Volgens mij was dit wel zo’n beetje wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt. De overwinningen van mijn team doen me goed, ik word een beetje op de hoogte gehouden door mijn lieftallige ouders. Dus, ga zo dooooooor go go go go go!

Hebben jullie trouwens een leuke elf november gehad? Ik heb hem dit jaar voor het eerst in mijn leven gemist. Als ik terug ben en jullie zien mij voor jullie deur staan met een lampion, kijk dan niet verbaast op. Ik zou het leuk vinden als jullie dan met mij meedoen.

Heel veel liefs,
Kimberley