Mzungu op boda boda

Ik ben en blijf toch (half) Nederlands, hier is mijn derde reisverslag (iets later dan gepland, maar dat komt vast omdat ik hier inmiddels al een maand leef). Het klinkt cliché, maar ik vind het super super super lief dat jullie reageren!!! Ik heb niet de tijd (en de wifi) om op de reacties te reageren, maar weet dat ik het heel erg waardeer!

Er is niet veel spannends gebeurd de afgelopen weken. Ik denk dat het spannendste is geweest dat ik naar de kapper ben geweest. Maar toch is dit spannender dan dat jullie denken gok ik. Ik twijfelde al even of ik hier naar de kapper zou kunnen, maar ik dacht een stukje van mijn haar afknippen dat kunnen ze hier wel. Dus na even gezocht te hebben had ik een geschikte kapsalon gevonden, vlakbij ons huis. Toen ik daar binnen stapte en vroeg of mijn haar geknipt kon worden moesten de twee kapsters even met elkaar overleggen. Het duurde even, maar zij waren het met elkaar erover eens dat dit wel moest lukken. Ze waren aan het lunchen dus ik liet ze even eten en wachtte totdat ze klaar waren. Ik verwachtte dat zij mij naar binnen riepen maar ze bleven gewoon zitten. Na over de prijs gesproken te hebben, 3.000 sjilling, oftewel anderhalve euro, (achteraf had ik mij toen al moeten bedenken omdat het te goedkoop was) was ik er klaar voor. De kapster vroeg nog even of ik mijn haar met een schaar of een machine wilde laten doen, ik riep (of schreeuwde) een schaar alsjeblieft en toen kon het beginnen. Ik ging in de kappersstoel zitten en de kapster kamde mijn haren. En toen…… toen pakte ze de schaar. Maar wat voor een schaar…. Kijk maar eens in je la waar je alle huishoudartikelen hebt zitten, je weet denk ik wel wat ik bedoel. Zo’n blauw met grijze schaar of zo’n rood met zwarte schaar, gewoon een schaar waar je papier mee knipt. Ze pakte mijn haren vast en begon (met de huishoudschaar) alles in één keer in één lengte te knippen. Je hoorde dat de schaar er moeite mee had, de kapster ging vrolijk door. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar kort samengevat: ik heb nog nooit zo’n snel kappersbezoek meegemaakt. En een klein detail: de onderkant van mijn haar leek net een aztec printje (voor diegene die niet weten wat het is, denk aan papier wat je met een kartelschaar hebt geknipt). Nee oké, ik overdrijf. Maar het was niet recht, de ene pluk was langer dan de andere. Het kan best zijn dat dit grappig klinkt, dat was het ook wel, maar ik raad jullie af om naar Afrika te gaan om daar je haar te laten knippen (want dit staat denk ik ook wel op veel bucketlists). Ach, ik kon er gelukkig om lachen en het groeit wel weer aan voordat ik thuis kom.

Wat ook wel positief was dat ik niet werd ondervraagd, je weet wel van die vragen of je nog wat leuks gaat doen dit weekend en wat voor opleiding je doet. Logisch ook wel want de kapster en ik hadden niet echt een klik… Ik denk dat ik de eerste mzungu (blanke) was die de kapster heeft geknipt, ook best geinig om dat op je naam te hebben (want dit stond bovenaan op mijn bucketlist).

Verder hebben wij sinds deze week de boda boda taxi’s ontdekt. Dit zijn motortaxi’s waar je je goedkoop mee kunt laten vervoeren (het is net zo duur als de kapper hier, dus als je voor safe wil gaan dan kun je beter naar de kapper gaan. Na de kapper kun je gerust nog op een boda boda want je hebt geen helm op dus je kapsel zal niet verpest worden). Je zit in je eentje op een boda boda, dus als je met z’n vijven op stap gaat dan zie je een hele mzungu optocht. Laatst ben ik in mijn eentje met de boda boda geweest, normaal gesproken doe ik dat niet maar deze keer had ik niet echt een keuze. Ik zocht een bestuurder uit die er betrouwbaar uit zag en ging achterop zitten. Tijdens de rit werd er al volop naar hem getoeterd en hij stak twee vingers in de lucht. Geen idee wat dit steeds betekende, maar ik liet het maar gaan. Alleen deze motorbestuurder had een snotje in zijn neus, of tenminste hij zat in zijn neus tijdens het rijden. Dus ik dacht, laat mij dat nou doen en hou jij je twee handen aan het stuur. Maar ik liet hem zijn plezier beleven en verheugde mij op het moment dat ik van de boda boda af kon stappen. Wat zo’n ritje op een boda boda best spannend maakt, is dat de meesten geen rijbewijs schijnen te hebben. Het verkeer is hier sowieso billenknijpen, want alles wat ik geleerd heb met auto rijlessen doen zij hier niet of anders. Denk bijvoorbeeld aan afstand houden van de auto voor je of denk aan bellen achter het stuur en toeteren naar iedereen langs de weg die je kent.

Een andere variant op de boda boda is een auto taxi. Dit is gewoon een persoonsauto waar normaal gesproken, of tenminste in Nederland, vier passagiers in kunnen en een chauffeur. Hier in Tanzania mag je er met zoveel in als je wil, als het maar past. Dus toen wij de chauffeur niet konden bellen om ons op te halen, besloten wij een taxi te nemen. Twee voorin naast de chauffeur, vier op de achterbank en één in de achterbak. Misschien kan Nederland hier nog wat van leren, ten eerste is het best gezellig en ten tweede is het best efficiënt.
In de auto (bus) van onze eigen chauffeur kunnen negen passagiers en een chauffeur. Maar ook hier kun je er makkelijk met z’n veertienen in en zonder moeite langs de politie rijden.
Laatst reden wij in een safari auto in plaats van de bus omdat deze naar de garage moest. De chauffeur reed de helling sneller op dan normaal, ik vroeg mij af of hij nodig moest poepen of dat hij dacht dat hij in een videogame zat. Maar geen van deze twee gedachten klopte, het was niet zo spectaculair als dat ik dacht. De benzine was op, dus trek je wandelschoenen aan als een Tanzaniaan snel begint te rijden!

Op stage zijn wij nog steeds bezig met Facebook. In Nederland kun je dit in een middag afkrijgen, maar hier ben je zo afhankelijk van alles. Als er geen elektriciteit is, dan is er ook geen wifi. En de wifi is hier niet zo snel als dat ik gewend ben. Maar voor zo ver ik weet zijn de collega’s hier op stage wel dankbaar met wat wij tot nu toe hebben gedaan. Naast de foto’s zijn wij deze week ook bezig geweest met certificaten maken voor de diplomauitreiking.
De gesprekken met de collega’s op stage variëren van ‘good morning, how are you?’ tot ‘hello, how is your family?’. Het is lastig om een diepgaand gesprek met hen aan te gaan, hun Engels is op zich wel goed maar er is niet echt een onderwerp waar wij over kunnen praten. Dus ik blijf elke dag maar zeggen ‘good morning, I am fine! How are you?’.

De weekenden zijn wij naar een museum geweest, Cultural Heritage, waar je dingen kon kopen en bezichtigen. Leuk feitje, Willempie en Maxie zijn er ook geweest!
Verder zijn wij naar een Christmas fair geweest, zooooo leuk! Kerstshoppen in de zon, kan niet beter. Het was wel jammer dat er veel mzungu’s waren, het was heel erg westers. Maar de opbrengst van veel dingen gaan naar lokale organisaties hier in Arusha, zoals een organisatie die strijd voor de albino’s.

Afgelopen weekend zijn wij een weekendje weggeweest naar Moshi, dat is ongeveer twee uur rijden vanaf Arusha. Hier wilden wij koffieplantages gaan bezoeken en de Kilimanjaro berg zien (de hoogste berg van Afrika). Wij hadden van te voren al geld gegeven aan ons contactpersoon hier om dit te regelen. Hij zou bijvoorbeeld een hotel voor ons boeken. Maar, niet geheel verassend, er was geen hotel geboekt. Toen hebben wij zelf een hotel uitgezocht, wat ook niet verkeerd was. Wij hadden een hotel met een dakterras waar je een super mooi uitzicht had op de Kilimanjaro berg. Jasmijn en ik zijn de volgende ochtend vroeg wakker geworden en hebben toen zonsopgang vanaf het dakterras gezien. Heerlijk om zo wakker te worden!

Sinds kort hebben wij de lunch uitgebreid met ei en brood in plaats van chips, koekjes en snoepjes. De eieren kunnen wij niet bakken, want hier hebben wij geen spullen voor in huis, maar de eieren kunnen wel gekookt worden in de waterkoker (als je je afvraagt hoe, kijk op youtube: how to cook your eggs with Kimberley in Tanzania). Fruit en groente eet ik hier amper en dat merk ik wel aan mijn lichaam. Het lijkt alsof ik elke week een kilo aankom. Laatst heb ik wel fruit gekocht in de supermarkt, blueberries, maar de prijs was toch duurder dan ik dacht. Ik dacht laat ik eens wat gezonds eten maar dat doe ik dus niet nog een keer. Een klein doosje blueberries was 16.000 sjilling, dus dat is rond de acht euro. Daar kan ik hier toch weer tien Toblerones van kopen dus dan doe ik dat maar…

De avondklok is trouwens niet iets wat je heel streng hoeft na te volgen hier. Er wordt geadviseerd dat je na 16.00 uur de straat niet meer op moet gaan. Maar tot nu toe is dit geen probleem geweest, de straten zijn nog erg druk rond dat tijdstip. Pas als het donker wordt dan is het niet verstandig om over straat te gaan, het maakt niet uit of je alleen of met een groep bent. Als mzungu’s loop je sneller risico. Laatst vertelde iemand aan ons dat je rond deze periode meer op je spullen moet passen dan anders, omdat het bijna Kerst is en mensen daarvoor geld nodig hebben. Maar wees niet bang, ik loop er zelf niet als een rijke stinkerd bij (dat is niet zo moeilijk want dat ben ik ook niet). Daarnaast ruiken mijn kleren ook niet meer naar bloemetjes (ik draag bijna elke week hetzelfde omdat ik niet zoveel gepaste kleding voor op straat hier heb). Maar wat nog erger stinkt is de geur hier op straat. Om de zoveel meter ruik je een vieze geur die ik niet zo goed kan beschrijven. Dit komt omdat het afval hier gewoon op straat (of in de tuin zoals bij ons gebeurd) wordt verbrand. Prullenbakken hebben hier ook niet zoveel zin, mensen gooien gewoon hun afval op straat en verbranden het dus. Laatst reden wij in de auto met mensen van stage en zij gooiden ook hun blikjes, flesjes en verpakkingen uit de auto. Dus, wie o wie heeft het beste idee van Tanzania (en zeeën van tijd) en zorgt ervoor dat dit wordt opgelost? Want buiten dat het stinkt is het ook super slecht voor je gezondheid…..

De afgelopen weken zijn we niet meer naar de karaokebar geweest vanwege het weer. Het is namelijk buiten, dus wanneer het regent is het niet zo leuk om daarheen te gaan. Dus toen zijn we naar een andere bar/tent/café gegaan, maar dit was niet zo leuk als de karaokebar. De tv schermen stonden bijvoorbeeld nog aan en er waren veel lokale mensen waardoor ik mij min of meer moest gedragen (anders doe ik gerust de watersproeier move, Michael Jackson moves en de polonaise). De volgende keer staat de karaokebar weer op de planning.

Wie weet is dit mijn laatste reisverslag, over iets minder dan twee weken vertrek ik met mijn luie reet naar Zanzibar!

Tot over minder dan een maand,
Veel liefs Kimberley